2. 21 sentyabr 2023, Naxçıvan şəhəri, xatirə

Hər şey şəhərin ara küçələrindən birində 3 nəfər oğlanın qara rəngli sedanlarını Azərbaycan-Türkiyə bayraqları ilə bəzədiklərini görməyimlə başladı və ilk ağlıma gələn fikri də dilimə gətirdim, “insanlar çox tez qaza gəlir, hələ sonu bəlli olmayan durumda belə artıq kimlərsə qələbə keçidi üçün maşın bəzəyir” deyə dedim, qrup yoldaşım yanımdaydı və o, məsələyə fərqli tərəfdən baxmışdı və mənə “bəlkə də şəhərə şəhid gətirirlər deyədir” dedi. O an qrup yoldaşımın yanılmasını çox istərdim, ancaq saat meydanından aviakassaya tərəf qalxarkən yolun sağında maşın dayanacağında bir neçə maşın və yanlarında əsgərlər dayanmışdı, elə bu vaxtda həmdə bayraqlarla bəzənmiş bir neçə maşın hava limanı tərəfə getdi. Qarşıda yolun solunda şəhər qəbirstanlığı qarşısında isə çoxu əsgərlər və polislərdən ibarət topluluq vardı. Şəfa xəstəxanası qarşısındakı insanlardan eşidərək tam dəqiqləşdirmiş olduq, həqiqətən şəhər bir azdan şəhidini qarşılamağa hazırlaşırdı. Qrup yoldaşımı evə ötürdüm və özümdə dəfnə iştirak etməyə qərar verdim. Daha əvvəldə belə bir imkan əlimə düşmüşdü, 44 günlük müharibə zamanında ancaq belə bir mərasimdə iştirak etmək çox çətin gəlmişdi. Qəbirstanlığın qarşısına gəldim və ordakılarla birlikdə gözləməyə başladıq, bəziləri prosedurlara görə şəhidin gecə belə gələ biləcəyini düşünürdü, bir çox adam bir birini tanıyır və tanıdıqları ilə bildiklərini bölüşürdülər.
Bir yandan isə hələdə bura əsgərlər gəlirdi, bəzisi öz şəxsi maşınları ilə bəziləri isə kazarmalardan tağımlarla. Şəfa xəstəxanası qarşısında bütün olanları izləyirdim,mənimlə birlikdə bir çox adam ordaydı və gözləyirdi. Bunların bir çoxu sadəcə yoldan keçərkən hadisəni görüb mənim kimi dəfndə iştirak etmək qərarı verən kəslər idi. Mən orda gözləyərkən səssizliyi şəhər üzərində uçan təyyarənin səsi pozdu, alçaq məsadəfə olmasından və hərəkət trayektoriyasından enişə keçdiyini anlamaq olurdu, təyyarə şəhərdən kənarlaşdı və Qıvraq üzərindən geri qayıdıb hava limanına endi. Bu dəqiqələrdə naxçıvanlı qrup yoldaşlarımın 44 günlük müharibə dövrü ilə bağlı xatirələrindən biri xatirimə gəldi. Müharibə dövründə bura gələn hər təyyarədə şəhid olduğunu bilən insanlar, təyyarələri göz yaşı ilə qarşılayarmışlar.
Təyyarə şəhərə eniş etdikdən sonra ortalıq daha da hərəkətləndi, saat 20:32-də hərbi tibb maşını qəbirstanlıq qarşısında dayandı, dərhal bayaqdan bəri orda gözləyən 8 əsgər bayrağa bürünmüş tabutu maşından çıxardı. Yavaş addımlarla ordakı hər kəslə birlikdə içəri daxil oldular, elə yaxın qohumları və valideynləri də bu an gəldi. Molla dualar oxudu, insanlar rəhmət diləndi və dəfn mərasimi başladı.
Ətrafda yaşı gənc olub sakitcə hər şeyi izləyəndə, yaşını başını alıb bir dəqiqə ağzını yummayanda vardı. Ancaq buna rəğmən belə mərasimlərdə arzuolunmaz hesab etdiyim sloqanların bağırılmaması məni çox sevindirdi. Bir neçə dəqiqə sükutdan sonra qalın bir səs ucaldı və “Azərbaycan respublikasının ərazi bütövlüyü
Uğrunda şəhid olanların şərəfinə” 3 dəfə yayılım atəşi açıldı.
Şəhidin fotoşəkilləri ordakı əsgərlərin sinələrində asılmışdı və beləcə bu yaraşıqlı və idmançı görünüşlü şəhid qardaşımızı görmüş oldum. insan belə şeylər gördükcə heyrət edir, bir şey qalmayıb zəifdilər və s dediyimiz ermənilər yenidən bizdən canlar alır.
Mən ermənilərə qarşı güclü nifrət bəsləmirəm, ancaq bunu edənlərə yəni nifrət edənlərə haqq verirəm. Düşünürəm, bütün bu olanlardan sonra indi bu erməniləri amnitsiyaya salmaq, azadlıqda yaşamalarına icazə vermək çətindir. Ən azında bu cinayətdir.